Prolog

Witajcie :)
Miło mi, jeśli ktoś jeszcze odwiedza tego bloga, bo baaardzo dawno mnie na nim nie było.
Hahaha może to wydawać się śmieszne, ale chciałabym go prowadzić trochę inaczej tematycznie... tzn. zaczęłam pisać. Wiem, że to pewnie moje głupie postanowienie, z którego i tak nic nie wyjdzie, ale warto spróbować. :) I teraz to ja mam do was prośbę... moglibyście przeczytać prolog i ocenić, czy opłaca się pisać dalsze części ? Byłabym wdzięczna. :)

Jest zwykły, jesienny wieczór. Siedzę pod kocem z kubkiem gorącego kakao zastanawiając się nad swoją przyszłością. Trudne zajęcie. Zbyt trudne. Moja nędzna historia jest taka, że skończyłam studia, nudną fizjoterapię,a teraz zupełnie nie wiem co ze sobą począć. Żałuję że nie poszłam na kierunek, po którym znacznie łatwiej byłoby mi znaleźć pracę. Jest ciężko. Cholernie ciężko. U nas w Norwegii nie ma tak, że kończąc studia zapewniasz sobie stały dochód na przyszłość. Tu każdy musi zadbać sam o siebie. A mi to jak widać nie wychodzi. 
Z monotonnego rozmyślania wyrywa mnie telefon. To Heidi, moja najlepsza przyjaciółka, która w sumie jest dla mnie jak siostra. Gdyby nie ona, to chyba bym zwariowała.
-Mam dla ciebie robotę !-drze się nawet bez porządnego przywitania. 
Milczę i podekscytowana wysłuchuję propozycji.
-Będziesz sławna- zaczyna się śmiać.
Ja także się nie powstrzymuję i wybucham głośnym śmiechem. Ciekawe co ta moja zwariowana przyjaciółeczka znowu wymyśliła...
-Nadal masz fioła na punkcie tych skoków narciarskich, nie ? No to w takim razie lepiej usiądź...Z naszej kadry odszedł właśnie zastępca głównego fizjoterapeuty. Facet miał jakieś problemy zdrowotne i musiał zrezygnować, ale mniejsza o to. Mój wujek pracuje w związku, opowiadałam ci o nim. Nakłamałam trochę, że jesteś ambitna i zdyscyplinowana. I wiesz co ? -w moich oczach pojawiły się iskierki. - Załatwił ci robotę! - kończy.
Zaniemówiłam. Totalnie. W jednej sekundzie zabrało mi mowę. 
-No co tak milczysz, kochana? Trzeba się cieszyć. Trzeba skakać z radości. Na razie to tylko okres próbny, zobaczymy czy się sprawdzisz. Tylko spróbujesz mi to spieprzyć- ostrzega mnie. Słyszę w jej głosie straszliwą radość.
-Żartujesz sobie ? Mam być fizjoterapeutką w naszej kadrze ?- w końcu udaje mi się odezwać i w tej sekundzie zdaję sobie sprawę, że to nie są żarty. 
- Na razie tylko pomocą, ale to zawsze coś. Umówiłam cię na spotkanie z moim wujkiem. Omówicie szczegóły i możesz zaczynać. Ma do ciebie pełne zaufanie -kończy.
Rozłączam się i kładę na łóżku przytulając do siebie słuchwakę. Patrzę na ścianę, która cała poobkejana jest zdjęciami skoczków. Zdjęciami moich idoli. Zdjęciami moich...podopiecznych ? 
Jak to dziwnie brzmi... Szczypię się w rękę myśląc, że to tylko sen, z którego zaraz się obudzę... lecz to rzeczywistość. Będę pracowała w kadrze! Nie wierzę...
To jest jak... nierealne marzenie, które postanowiło spłatać mi figla.

Jeśli wydaje wam się to bezsensowne i nudne to piszcie śmiało. Przyjmę każdą krytykę.
Dzięki,
Klaudia